தாலி இழவிற்கு ஏன் தடை விதிக்கக் கூடாது?

பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்காக பிற்போக்கு சடங்குகளான தாலி இழவிற்கு தடை விதிக்க வேண்டிய அவசியம் என்ன என்பதைனை பற்றி தெரிந்து கொள்வோம். 

பல்லாயிரம் ஆண்டுகளாக தமிழ் சமூகத்தில் பின்பற்றப்படும் சில பழமைவாத சடங்குகள், குறிப்பாக கணவனின் இறப்பிற்குப் பின் பெண்கள் மீது திணிக்கப்படும் தாலி அறுத்தல், பொட்டு அழித்தல், வளையல் உடைத்தல் போன்ற பிற்போக்கு சடங்குகள், பெண்களின் தன்மானத்தையும் உணர்வுகளையும் புண்படுத்துவதாக உள்ளன. இவை பெண்களை இரண்டாம் தர குடிமக்களாகக் கருதும் மனோபாவத்தை வெளிப்படுத்துவதோடு, அவர்களின் தனித்துவத்தையும் சுதந்திரத்தையும் பறிக்கின்றன. இத்தகைய சடங்குகளுக்கு தடை விதிக்க வேண்டிய அவசியத்தையும், பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கு இது எவ்வாறு உதவும் என்பதையும் ஆராய்வோம்.

பெண்களின் மீது திணிக்கப்பட்ட பிற்போக்கு சடங்குகளின் தோற்றமும் பின்னணியும் அவளை அடிமைப்படுத்தியே குற்ற உணர்ச்சியில் வைப்பதாக அமைந்துள்ளது. 

தாலி, பொட்டு, வளையல் போன்றவை இந்தியப் பண்பாட்டில் திருமணத்தின் அடையாளங்களாகக் கருதப்படுகின்றன. இவை கணவனுடனான பெண்ணின் உறவையும், அவரது சமூக அந்தஸ்தையும் குறிக்கின்றன. ஆனால், கணவனின் இறப்பிற்குப் பின் இவற்றை அகற்றுவது, பெண்ணின் அடையாளத்தையே அழிப்பதாக அமைகிறது. இந்தச் சடங்குகள் பழங்காலத்தில், பெண்ணின் வாழ்க்கை கணவனைச் சுற்றியே இருக்க வேண்டும் என்ற ஆணாதிக்கக் கருத்தாக்கத்திலிருந்து உருவாகின. இவை மேலை நாடுகளில் காணப்படாதவை; அங்கு இறப்பிற்குப் பின் விதவைகள் தங்கள் திருமண மோதிரத்தை அணிவது அல்லது நினைவாக வைத்திருப்பது தனிப்பட்ட விருப்பமாக உள்ளது. ஆனால், இந்தியாவில் இது கட்டாயமாக்கப்பட்டு, பெண்களின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளிக்கப்படுவதில்லை. மாறாக தாலி ஒப்பாரிப்பாடி, தாலி இழவைச் செய்ய பெண்களையே நிறுத்தியிருக்கும் இச்சடங்குகள் கொடுமையின் உச்சம். 

பெண்களின் உணர்வுகளும் மன உளைச்சலும்

கணவனின் இறப்பு என்பது ஒரு பெண்ணின் வாழ்க்கையில் பெரும் இழப்பு. இந்தத் தருணத்தில், தாலி, பொட்டு, வளையல் போன்றவை அவரது காதல், நினைவுகள், மற்றும் கணவனுடனான பயணத்தின் அடையாளங்களாக இருக்கலாம். இவற்றை வலுக்கட்டாயமாக அகற்றுவது, அவரது உணர்ச்சிகளை மதிக்காமல், அவரை சமூகத்தின் முன் அவமானப்படுத்துவதாக உள்ளது. பல பெண்கள் இந்தச் சடங்குகளால் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகின்றனர். உதாரணமாக, ஒரு பெண்ணுக்கு தாலி அவரது கணவனின் அன்பின் நினைவாக இருக்கலாம்; அதை அறுப்பது அவரது தனிப்பட்ட உரிமையைப் பறிப்பதாகும். இத்தகைய சடங்குகள் பெண்களை மனரீதியாகவும் சமூக ரீதியாகவும் பலவீனப்படுத்துகின்றன.

பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கு இவை தடையாக இருப்பது ஏன்? மகிழ்வுடன் தலையில் சூடிய பூக்களின் மணம் கமழ்வதற்கு முன்னே அவற்றை கொய்து கசக்கி வீசியெறவதெல்லாம் சடங்காக இன்னும் ஏற்கலாமா? 

பெண்ணின் அடையாளத்தை அழித்தல் பெருங்குற்றமாக இந்தச் சமூகம் குற்ற உணர்வு கொள்ள வேண்டும். மாறாக, கணவனை இழந்தவள் எதிரில் வந்தால் அபசகுணம் என்று தண்ணீர் குடிப்பது, அவர்களை சுபநிகழ்ச்சிகளில் ஒதுக்கி வைப்பது, புறக்கணிப்பது என மனிதத்தன்மையற்ற செயலை நாம் மிக மிகக் கொடூரமாக செய்து கொண்டிருக்கிறோம். இந்தச் சடங்குகள் ஒரு பெண்ணை "விதவை" என்ற பட்டத்தின் கீழ் மட்டுமே வரையறுக்கின்றன. இது அவரது தனித்துவத்தையும், சமூகத்தில் அவரது பங்களிப்பையும் மறுக்கிறது.

ஆணாதிக்க மனோபாவத்தை வலுப்படுத்தவே இவை கையாளப்படுகிறது. இந்தச் சடங்குகள் பெண்ணின் வாழ்க்கை கணவனைச் சார்ந்தே இருக்க வேண்டும் என்ற கருத்தை மீண்டும் மீண்டும் வலியுறுத்துகின்றன. இது ஆண்-பெண் சமத்துவத்திற்கு எதிரானது. இந்த சடங்குகளுக்கு தடை விதிக்கக்கூடாது என்று எவரேனும் சொல்லுவார் என்றால் அவர் மனிதத்தன்மையற்றவர் என்றே கொள்ள வேண்டும்.

தாலி, பொட்டு அகற்றப்பட்ட பெண்கள் பல சமூகங்களில் ஒதுக்கப்படுகின்றனர். இது அவர்களின் சமூக உறவுகளையும், வேலை வாய்ப்புகளையும் பாதிக்கிறது.

இந்தச் சடங்குகள் பெண்களுக்கு மன அழுத்தத்தையும், தாழ்வு மனப்பான்மையையும் ஏற்படுத்துகின்றன. இது அவர்களின் முன்னேற்றத்திற்கு பெரும் தடையாக உள்ளது.

ஒரு பெண்ணின் உடல் மற்றும் உணர்வுகள் மீதான உரிமை அவருக்கு மட்டுமே உள்ளது. தாலி, பொட்டு, பூ, வளையல்கள் போன்றவற்றை அணிவது அல்லது அகற்றுவது அவரது தனிப்பட்ட முடிவாக இருக்க வேண்டும். இந்தச் சடங்குகள் மனித உரிமைகளுக்கு எதிரானவை. உடன்கட்டை ஏறுதல், குழந்தைத் திருமணம் போன்ற பிற்போக்கு பழக்கங்களுக்கு தடை விதிக்கப்பட்டது போலவே, இந்தச் சடங்குகளுக்கும் தடை விதிப்பது சமூகத்தில் பெண்களின் மதிப்பை உயர்த்தும். பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கென எந்த சடங்குகளும் இல்லை. ஆனால் அவளின் வளர்ச்சிக்கு முட்டுக்கட்டையாக இருக்கும் சடங்குகளுக்கு தடை விதிப்பது பெண்களுக்கு சமூகத்தில் பாலின சமத்துவத்தை வழங்குவதோடு, அவர்களின் தன்னம்பிக்கையையும் வலுப்படுத்தும். இதுவே மனைவியை இழந்த கணவன்களுக்கு என்று மனஉளைச்சலை தரும் எந்த சடங்குகளும் பின்பற்றப்படுவதில்லை. மாறாக, இரண்டாம், மூன்றாம், நான்காம் திருமணங்கள் கூட கைகூடும் வாய்ப்பு அவர்களுக்கு உள்ளது. 

உலகமயமாக்கல் மற்றும் கலாச்சார பரிமாற்றங்களால், தமிழ்ச் சமூகமும் மாறி வருகிறது. மேலை நாடுகளில் இல்லாத இத்தகைய சடங்குகள், நவீன தமிழ்நாட்டிற்கு பொருத்தமற்றவையாக உள்ளன. தடை விதிப்பதற்கான முன்னெடுப்புகள் சட்டரீதியான தலையீடுகள் தேவைப்படுகிறது. இந்தச் சடங்குகளை எல்லாம் மனித உரிமைகளுக்கு எதிரானவையாக அறிவித்து, இவற்றுக்கு தடை விதிக்கும் சட்டத்தை இயற்ற வேண்டும். இது சதி ஒழிப்பு சட்டத்தைப் போலவே அமல்படுத்தப்பட வேண்டிய அவசியம் இருக்கிறது. இருபது வயது இளம் விதவைகள் தொடங்கி, 80 வயது பாட்டி வரை தொடரும் இந்த அமங்கல பழக்கவழக்கத்திற்கு 'End Card' போட வேண்டிய நேரம். முற்போக்கான பாதையை தேர்ந்தெடுத்த பெண்களின் அம்மாக்களுக்கும் பாட்டிகளுக்கும் நடத்தப்படும் இந்த கொடுமைகளை நாம் ஏன் இந்த பிற்போக்கான சடங்குகளை அப்படியே ஏற்க வேண்டும் என்று உறவுகள் மத்தியில் கூக்குரலிட்டாலும் அது யார் செவிகளிலும் விழாது. காலங்காலமாய் நடக்கும் பழக்கம். இது இப்படித்தான் என மூலையில் உட்கார வைத்து அரங்கேறும் இந்த கொடுமையை நாம் மாற்றி அமைக்க இக்காலத்து பெண்களுக்கு சட்டமே ஆயுதமாக வேண்டும். அதற்கு புதிய சட்டம் உருவாக்கப்பட்டு அவளின் எண்ணங்களுக்கு வலு சேர்க்க வேண்டும்.

இந்தச் சடங்குகளின் பிற்போக்கு தன்மையை பொதுமக்களுக்கு விளக்க, அரசு மற்றும் தன்னார்வ அமைப்புகள் மூலம் விழிப்புணர்வு பிரச்சாரங்கள் நடத்தப்பட வேண்டும். பெண்களுக்கு கல்வி மற்றும் பொருளாதார சுதந்திரம் வழங்குவது, இத்தகைய பழக்கங்களுக்கு எதிராக அவர்கள் குரல் ஒலிக்கவும் நம்பிக்கை ஊட்டவும் செய்யும்.

இந்தச் சடங்குகள் பல மத மற்றும் சமூக பழக்கங்களுடன் பின்னிப்பிணைந்துள்ளன. எனவே, மதத் தலைவர்கள் மற்றும் சாதிய அடிப்படைவாதிகள் இவற்றை எதிர்க்க முன்வர வேண்டும். ஏனென்றால் அவர்களின் தாய், மனைவி மற்றும் சகோதரிகளுக்கும் இந்த கொடுமை அரங்கேறும். கணவனின் இறப்பிற்குப் பின் தாலி அறுத்தல், பொட்டு அழித்தல், வளையல் உடைத்தல் போன்ற பிற்போக்கு சடங்குகள், பெண்களின் உணர்வுகளையும் உரிமைகளையும் மதிக்காமல், அவர்களை சமூகத்தில் இரண்டாம் தர குடிமக்களாக நடத்துகின்றன. இவை பெண்களின் முன்னேற்றத்திற்கு தடையாக இருப்பதோடு, ஆணாதிக்க மனோபாவத்தை வலுப்படுத்துகின்றன. இத்தகைய சடங்குகளுக்கு தடை விதிப்பது, பெண்களுக்கு சமமான இடத்தை வழங்குவதற்கும், நவீன சமூகத்திற்கு ஏற்ற மாற்றங்களை ஏற்படுத்துவதற்கும் அவசியமாகும். இதற்கு சட்டரீதியான முயற்சிகளுடன், சமூக விழிப்புணர்வும், கல்வியும், பொருளாதார மேம்பாடும் இணைந்து செயல்பட வேண்டும். பெண்களின் உணர்வுகளுக்கு மதிப்பளித்து, அவர்களின் தன்மானத்தை உயர்த்துவதே இந்த மாற்றத்தின் முதன்மை நோக்கமாக இருக்க வேண்டும்.

- காயத்ரி ஸ்ரீகாந்த்